هرگز به تنهایی خوراک نخورید
پژوهش‌های نوین نشان میدهد که غذا خوردن به تنهایی توسط اشخاص، علی الخصوص مردان، آنها را در ریسک نشانگان متابولیک قرار میدهد. آیا این موضوع نشاندهنده این است که تنهایی خوراک خوردن بعنوان یک مسئله معضل تندرستی عمومی مطرح است؟
بر اساس تحقیق جدید انتشار یافته در تحقیقات چاقی و ممارست بالینی، غذا خوردن در زندگی مدرن به یک عادت تبدیل شده است.
در سالهای اخیر، خانواده‌ها در نواحی مختلف دنیا کوچک‌تر شده اند و خانواده‌های یک نفره افزون‌تر از قبل وجود دارند.
این تغییرات منتهی به شکل نامنظم، غیر رسمی و متمایز غذا خوردن میشود.
به علت این شرایط اجتماعی، پژوهشگران تصمیم به ارزیابی ارتباط بین غذا خوردن در تنهایی و نشانگان متابولیک گرفتند.
طبق تعریف، نشانگان متابولیک مجموعه‌ای از ۵ فاکتور پرخطر قلبی عروقی مانند چاقی و بالارفتن فشار خون است.
نشانگان سوخت و سازی یا نشانگان متابولیک (metabolic syndrome) مجموعه‌ای از شرایط است که ریسک مبتلا شدن به دیابت نوع دو، بیماری قلبی و سکته را افزایش میدهد. این نشانگان با وجود دستکم سه مورد از ۵ مورد زیر تعریف میشود:
• چاقی شکم ی (مرکزی) دور شکم افزون‌تر از ۸۹ سانتیمتر
• فشار خون بالا (بیش از ۱۳۰/۸۵ میلی متر جیوه)
• افزایش گلوکز پلاسمای ناشتا (بیش از ۱۰۰ میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
•تری گلیسیرید سرمی بالا (بیش از ۱۵۰ میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
• سطوح پایین لیپوپروتئین پرچگال (کمتر از پنجاه میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
سندروم متابولیک با ریسک مبتلا شدن به مشکلات و بیماریهای قلبی عروقی و دیابت تایپ دو مرتبط است.
تنهایی خوراک خوردن در دهه‌های تازه به علت کوچک شدن خانواده‌ها و ازدیاد خانواده‌های یک نفره بیشتر شده است.
پژوهشگران متوجه شدند که این عمل میتواند پیامدهای جدی برای تندرستی داشته باشد.
غذا خوردن به تنهایی
پژوهشگران با یاری ۷۷۲۵ شرکت کننده در نظرسنجی ملی بهداشت و تغذیه کره جنوبی (KNHANES) در سالهای ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ این مطالعه را انجام دادند.
از هر یک از شرکت کنندگان پرسیده شد که طی روز، ۲ بار، یکبار یا هیچ بار تنها خوراک می‌خورند در میان شرکت کنندگان، افرادی که ۲بار در روز تنهایی خوراک خوردند، در تنها زندگی کردن، مجرد بودن و امتناع از غذا خوردن فراوانی بیشتری را نشان دادند.
برآیند حاصل از گردآوری داده‌ها روشن کرد که خوراک خوردن در تنهایی عوامل خطر بالقوه مبتلا شدن به نشانگان متابولیک را برای هر دو جنس بالا میبرد، ولی برای آقایان بیشتر است.
با عنایت به عواملی مانند گزینش و انتخاب سبک زندگی، سطح تحصیلات و وضعیت شغلی، خانمهایی که غالبا به تنهایی خوراک می‌خورند، ۲۹ درصد درصد مبتلا شدن به نشانگان متابولیک را دارند، در حالیکه امکان مبتلا شدن آقایانی که این شرایط دارند به سندروم متابولیک در قیاس با اشخاصی که غالبا با همراهان خوراک می‌خورند، ۶۴ درصد و درصد مبتلا شدن به چاقی چهل و پنج درصد است.
یکی از علل محتمل بالارفتن ریسک گرفتار شدن به بیماری علی الخصوص در میان مردان این است که غذا خوردن به تنهایی امکان دارد منتج به گزینش و انتخاب بیشتر خوراکی‌های ناسالم شود، ولی تحقیقات قبلی نیز روی اثرات ذهنی، فیزیولوژیکی و فیزیکی تنهایی تمرکز کرده اند.
در حقیقت، دو تحلیل بزرگ تازه، انزوای اجتماعی و تنهایی را بعنوان تهدیدات جدی تندرستی عمومی نشان داده اند.
در ماه اوت گذشته، پژوهشگران تنهایی و انزوای اجتماعی را بعنوان عامل با اهمیتی که بر کاستی سلامت اثر میگذارد، در نگاه گرفتند.
در نخستین تحلیل، پژوهشگران متوجه شدند که خطر فوت زودهنگام در بزرگسالانی که ارتباطات اجتماعی تندرست و سالم دارند، به نصف کمتر شده.
در حالیکه تجزیه و تحلیل دوم، انزوای اجتماعی، تنهایی و زندگی انفرادی را بعنوان عوامل افزایش ریسک مبتلا شدن به فوت زودهنگام منتج نام برد.
بعد پژوهشگران «اپیدمی تنهایی» یا فراگیر شدن به تنهایی زندگی کردن را بعنوان موضوعی که بخش زیادی از ملت‌ها با آن روبرو هستند و رابطه اجتماعی را بعنوان یک نیاز اساسی بشر عنوان کردند.
پیامدهای جدی تنها خوراک خوردن
در حقیقت، بررسی‌ها مشخص کرده است که به اشتراک گذاری اخبار پسندیده میتواند سلامت و شادی همگانی را ارتقا دهد.
ساز و کار دقیق ایجاد نشانگان متابولیک در درست تحقیق است.
اغلب بیماران مسن چاق اندک جنبش و دارای درجه‌ای از پایداری به انسولین هستند.
اضطراب و نگرانی نیز میتواند یکی از عوامل باشد.
بااهمیت‌ترین عوامل خطر عبارت اند از برنامه غذایی (به خصوص قند شیرین) و بی تحرکی یا کمبود تحرک جسمانی، اختلال چرخه خواب و استفاده زیادتر از حد الکل.
درباره این که آیا چاقی یا پایداری به انسولین سبب پیدایش نشانگان متابولیک می‌شوند یا پیامدهای آن هستند بحث وجود دارد.
تعدادی از نشانگرهای سیستمیک ملتهب شدن از جمله پروتئین واکنشی سی، اینترلوکین شش، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا و دیگران و نیز افزایش اسید اوریک متعاقب از برنامه غذایی در این مورد دخیل دانسته می‌شوند.
راه اول درمان، تغییر سبک زندگی، به عنوان نمونه دستورالعمل‌های تغذیه تندرست و سالم و تحرک جسمانی است.
ولی چنانچه بعد از سه تا ۶ ماه سعی در اصلاح عوامل خطر لازم نبود، درمان دارویی ضرورت می‌یابد.
در حالت کلی هر یک از اختلالهای شکل دهنده نشانگان متابولیک باید جداگانه درمان شوند.
دیورتیک‌ها و بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین احتمال دارد برای علاج فشار خون بالا استفاده شود.
داروهای کاهنده چربی خون به کم شدن کلسترول از نوع لیپوپروتئین اندک چگال و‌تری گلیسیرید و به افزایش سطوح لیپوپروتئین پرچگال کمک میکنند.
بکارگیری دواهایی که سبب کاهش پایداری به انسولین می‌شوند همانند متفورمین و تیازولیدیندیون مورد اختلاف نظر است.
ضمن این که داروهای کم کردن وزن میتوانند به درمان اضافه وزن کمک کنند.
طبق برآیند این پژوهش، اکنون میتوان گفت که اصلاح الگوی غذا خوردن و پرهیز از غذا خوردن به صورت تنهایی نیز میتواند یکی از عوامل بازدارنده مبتلا شدن به نشانگان متابولیک باشد.