پیرسینگ احتمال دارد سبب مرگتان شود.
سوراخ کردن نواحی گوناگون بدن یا پیرسینگ که طرفداران زیادی هم پیدا کرده است خطرات زیادی برای بدن دارد و حتا امکان دارد موجب فوت شود در این متن مطالب جالبی در زمینه پیرسینگ می‌خوانید.
سوراخ کردن گوش و بینی و مال امروز و دیروز نیست.
جالبه که بدانید آغاز این کار از قرن پنجم میلادی است و بطور مشخص قدیمی‌ترین فعالیت‌های در ارتباط با سوراخ کردن بدن به دوره مصریان برمی گردد که آقایان و زن‌ها گوش‌های خود را سوراخ می‌کردند.
سوراخ کردن بینی و ابرو هم درفرهنگ هندی‌ها، آفریقایی‌ها و رومی‌ها گسترش یافت و در روزگار کنونی ما رکورد‌های جهانی بسیار عجیبی از سوراخ کردن‌های موقت یا دائمی در بدن می‌بینیم. ولی حالا سوراخ کردن بدن به شیوه امروزی نسبت به شیوه گذشتگان بسیار بحث برانگیز است.
متخصصان معتقدندک سوراخ کردن بدن، پیامدهای جانبی بلندمدت و بسیار خطرناکی بهمراه دارد.
همچنان که علاقه به سوراخ کردن بدن بیشتر میشود، مشکلات فیزیکی و بهداشتی در ارتباط با این عمل نیز بیشترگزارش داده میشود.
چنانچه شما به میزان مکفی کنجکاو هستید که با اثرات مخرب عمل سوراخ کردن بدن آشنا شوید، در این نوشتار ۷مورد از متداول‌ترین پیامدهای جانبی سوراخ کردن بدن برای شما گردآوری شده است.
حساسیت در قدم اول
برای سوراخ کردن بدن در پیرسینگ از ابزار‌های فلزی استفاده مینمایند که سبب واکنش‌های آلرژی ک به فلز استفاده شده میشود. سوراخ کردن بدن بمنظور استفاده از طلا یا حلقه در نواحی گوناگون بدن مانند گوش، بینی، زبان و ناف این قسمت‌ها را مستعد واکنش‌های آلرژی ک به نیکل، تیتانیوم، نیوبیوم یا باقی فلزاتی میکند که برای این کار استفاده میشوند.
بررسی‌ها نشان میدهد که انواع اگزما و رینیت (التهاب مخاط بینی که در اثر بازتاب ازدیاد حساسیتی ایجاد میشود) در اثر برخورد فلز نیکل با پوست حاصل میشود.
هم چنین سوراخ کردن بدن با بکارگیری فلزات دیگر، سبب حساسیت شدید به پارا-فنیلین دی آمین (PPD) میشود.
یکی از شایع‌ترین اثرات آلرژیک سوراخ کردن بدن لنفوسیت پوست (سیستم ایمنی پوست) است.
علاوه بر حساسیت‌های میکروبی، سوراخ کردن دارای عارضه‌های غیرعفونی آلرژی تماسی درماتیت – یک اصطلاح کلی است که التهاب پوست را توصیف میکند- نیز میشود.
بتازگی فلزات جدید از جنس استیل برای سوراخ کردن بدن بنا شده اند، ولی حتی آن‌ها نیز کاملا عاری از نیکل- زیادترین عامل حساسیت- نیستند.
عفونت مسری
سوراخ کردن بدن عملی مطابق مد روز شمرده میشود؛ ولی ضروری است بدانید که اینکار با عفونت هایی همگام است که شما را به کام بیماریهای مرگباری می‌کشاند.
از آنجاکه عمل سوراخ کردن بدن توسط ابزار‌های بنا شده به دست آدم انجام میشود، این عمل پایگاه شایسته‌ای برای ویروس‌ها، باکتری‌ها و عفونت هاست.
عفونتهای مسری بر اثر واکنش‌های حساسیتی به فلزات استفاده شده در سوراخ کردن بدن به وجود می‌آیند.بیشتر این عفونت‌ها در سوراخ کردن زبان و ناف میتواند باکتری‌های کوچک بیماریهای هپاتیت B و C را تربیت دهند که نهایتا توانایی دارند منتهی به مرگ شوند. بیان شده است که افراد مبتلا به دیابت و اختلالات پوستی بیشتر احتمال دارد بر اثر این باکتری‌ها گرفتار بیمارهای میکروبی شوند.
دیده شده که این نوع بیماریهای باکتریایی با علایم بالینی مانند تب، دردهای شکمی و آبسه همراه هستند.
خونریزی
هنگام سوراخ کردن بدن خونریزی مختصری در قسمتی که سوراخ شده است ایجاد میشود.
به صورت ویژه در سوراخ کردن زبان به علت این که تعداد قابل توجهی از مویرگ‌ها و انتقال دهندگان خون پاره میشوند، خون بسیار بیشتری از دست می‌رود کوچک‌ترین بی دقتی میتواند باعث خونریزی بی مقدار و غیرقابل کنترل شود و اثرات مخربی روی قدرت تکلم و تنفس فرد بر جای بگذارد.
متخصصان اعتقاد دارند سوراخ کردن اعضای بدن میتواند روی توانایی آن‌ها برای اهدای خون نیز اثر گذارد. این اشخاص بعد از انجام این عمل، صلاحیت واجب و ضروری برای اهدای خون را نخواهند داشت.
قطع شدگی عصب
در پاره‌ای از اوقات سوراخ کردن عضوی از بدن میتواند سبب پاره شدن یا قطع شدگی عصب آن عضو شود که با درد غیرقابل وصفی همگام است.
هنگام سوراخ کردن زبان و ناف بایست دقت خیلی زیادی به کار برده شود تا عصب‌های متصل به این بافت‌ها گرفتار صدمه دیدگی نشوند.
عصب‌های بسیار حساسی در قسمت زبان و ناف وجود دارد که با ستون مهره‌ها و فعالیت مغز بطور صاف و مستقیم در رابطه هستند.
کوچک‌ترین زیان به این عصب‌ها میتواند سبب درد دائمی شود.
مشکلات ناشی از آشفتگی در عصب‌ها بر اثر سوراخ کردن عضوی از تن نه فقط پرخطر است، بلکه میتواند تا انتها عمر، به عنوان خطری دائم برای تندرستی جسم تلقی شود.
فقدان گرایش به التیام و بهبود
در نواحی گوناگونی از جسم که سوراخ شده عوارضی همچون فقدان گرایش به التیام و بهبود دیده میشود که پس از سوراخ کردن مراقبت‌های خیلی زیادی ضروری است ولی در موارد خیلی مشاهده شده است که فرد نمیتواند مراقبت درست از عضو سوراخ شده انجام دهد و همین موضوع سبب فقدان التیام و بهبود یا طولانی شدن مدت بهبودی آن عضو میشود.
از آنجاکه سوراخ کردن عضو‌های حساسی همچون زبان، ناف، بینی و گوش وقت زیادی به منظور بهترشدن طلب میکند، کوتاهی در حفاظت و مواظبت از آن‌ها سبب کاستی در ساختار ایمنی میشود.
بزرگ‌ترین مشکل هنگام التیام و بهبود این بافت‌ها، بکارگیری جواهراتی بسیار تنگ و چسبیده به عضو، بکارگیری گوشواره‌های میخی و ملاحظه نکردن مسائل بهداشتی است.
هر سوراخ کردنی زمانی متداول برای بهبودی دارد که بر اثر استفاده از روشهای ناایمن برای سوراخ کردن میتواند طولانی‌تر نیز شود.
آشفتگی در بارداری
احتمال دارد به عقیده شما غیرواقعی باشد ولی در صورت بارداری ، سوراخ کردن عضوی از بدن میتواند خطرات زیادی برای جنین به همراه داشته باشد. در طول بارداری شدیدأ در زمینه سوراخ کردن ناف و سایر قسمتهای بدن، به علت تغییرات فیزیکی که ایجاد میشود، هشدار داده شده است.
در این وضعیت، تاول زدن، خراشیدگی بافت‌ها و ایجاد شدن سوراخ‌ها میتواند مکان شایسته‌ای برای عفونت پدید آورد.
سوراخ کردن ناف برای تندرستی جنین و مادر بسیار زیانبار است.
پاره شدن بافت‌ها
پیرسینگ بینی بطور معمول منتهی به خراشیدگی با زخم علی الخصوص از نوع کلوئید میشود که کلوئید نوعی از جوشگاه است که بر اثر پرسازی بافت کلاژن در محل زخم‌های پوست و یا شکاف‌های جراحی، ساخته شده و رشد میکند.
این ضایعه پوستی نتیجه رشد بیشتر از اندازه پدیده ترمیم زخم است و چون پیشرونده است با جوشگاه‌های عادی زخم‌ها تفاوت دارد. خراشیدگی کلوئید نوعی از تومور است که تهدیدی برای تندرستی شمرده نمی‌شود ولی در ناحیه‌ای که صدمه دیده است آغاز به رشد میکند.
خراش یا پاره شدن بافت‌ها بطور معمول خطر صدمه دیدگی را با خود بهمراه دارد که روی فرد بیمار اثرات ذهنی و روانی منفی به جای می‌گذارد.
زخم بافت‌ها در سوراخ کردن گوش و لب هم متداول است که عوارضی همچون کیست، زخم‌های بزرگ یا اشک و التهاب با خود بهمراه دارد.
این عارضه‌ها نه فقط برای شیوه‌های قدیمی سوراخ کردن بدن گزارش شده اند بلکه برای شیوه‌های غیر قدیمی و مدرن نیز وجود دارند.
نشانه‌های خراش یافتگی یا پاره شدن بافت‌ها عبارت اند از قرمزی، تورم و تاول‌های مترشح.
بطور معمول اشخاص، این زخم‌ها و کلوئید‌های اطراف نقطه‌های سوراخ شده را با جوش اشتباه گرفته و می‌خواهند آن‌ها را بترکانند اما این کار منتج به بیماریهای باکتریایی بسیار دردناکی میشود.
خطر التهاب لایه داخلی قلب
در بیمارانی که از رنجش قلبی رنج میبرند، عفونت و ملتهب شدن در لایه داخلی مشکلی ست که بعد از انجام سوراخ کردن عضوی از تن بوجود میآید.
سوراخ کردن بدن شامل وارد شدن به غشای مخاطی یا پوست سطحی عضو مربوطه است که میتواند فرد را در ریسک گرفتار شدن به بیماریهای باکتریایی قرار بگذارد..
این نوع ازبیماریها ریسک مبتلا شدن به التهاب لایه داخلی قلب را برای مبتلایان به بیمارهای ارثی قلبی بدنبال دارد.
برای بیمارانی که از ناراحتی‌های قلبی رنج میبرند توصیه میشود از سوراخ کردن گوش و ناف خود بپرهیزند زیرا سوراخ کردن این بخش‌ها خطر بیماریهای قلبی را افزایش میدهد.
هم چنین بیان شده است که سوراخ کردن بخش پایینی بینی و اقدامات بهداشتی ناپسند و پایین پس از آن ارتباط مستقیمی با التهاب لایه داخلی قلب دارد.
بیماریهای دهن و دندون سراغ تان میآید.
مشکلات و اختلالات در ارتباط با دهن و دندون هنگام سوراخ کردن عضو‌های در ارتباط با دهن و دندون احتمال دارد اتفاق بیفتند. این قبیل مشکلات احتمال دارد بعد از پیرسینگ زبان شروع شود که رایج‌ترین آن‌ها عبارت اند از آنژین لودویگ ( سلولیت به سرعت پیشرونده فضای ساب مندیبولار است که با جابه جایی زبان به بالا و عقب همراهست و در بالغین و بزرگسالان مبتلا به عفونتهای دندانی همزمان دیده میشود) و سلولیت دهان که باعث آشفتگی در دندان، لثه و تورم دردآور در لثه علی الخصوص هنگام انجام عمل جویدن میشود.
در میان این دشواریها، آشفتگی در عصب لثه به عنوان مضر‌ترین شناخته شده و امکان دارد منتج به پوسیده شدن دندان شود.
سوراخ کردن هایی که بوسیله فلزات در زبان انجام میشود، میتواند منجر به عفونتهای دهانی شود که میتواند در صورت مراقبت نکردن مناسب پس از پروسه سوراخ کردن، منتهی به خرابی‌های جدی در دندان‌ها شود.