پیشگویی زمان بازگشت فرد از کما بوسیله مقدار قند مصرفی مغز
محققان آمریکایی موفق به کشف شیوه‌ای در علم پزشکی شدند که بوسیله آن میتوان زمان بازگشت فرد از کما را پیشگویی کرد. کما به یک حالت از بیهوشی گفته میشود که فرد بیمار قادر به باز کردن چشم هایش نیست.
وقتیکه فرد بیمار به کما رفته اندکی التیام و بهبود میابد، در اول اندکی حالت هوشیاری اش را بدست می‌آورد و زندگی نباتی اش شروع میشود، البته این حالت شاید از چند هفته تا چند سال زمان ببرد.
کما یک حالت طولانی از فقدان هوشیاریست
کما حالتی از ناهشیاری است که طی آن شخص با دردناک‌ترین محرک‌های فیزیکی هم به هوش نیاید و به همان حالت تا زمانی پایدار بماند.
کما، یک مریضی نیست، بلکه علامتی از یک مریضی یا واکنشی به یک حادثه است که برای بدن فرد اتفاق افتاده است؛ مانند یک ضربه شدید و سخت به سر که سبب ایجاد شوک عصبی و کما میشود.
اغلب کماهایی که به خاطر این ایجاد میشود، افزون‌تر از چهار هفته طول نمی‌کشد.
بعضی از افرادیکه به کما می‌روند، بعد از این مدت به سوی زندگی نباتی پیش می‌روند.
زندگی نباتی یعنی فرد نفس می‌کشد، فشار خون نرمال دارد و حتی سیستم هاضمه آن‌ها درست کار میکند، بی آن که بدن فرد بیمار نسبت به این کار‌ها آگاهی داشته باشد.
زندگی نباتی احتمال دارد سال‌ها و حتی دهه‌های متمادی زمان ببرد.
بااهمیت‌ترین نشانه مشخصه کما، عدم توانایی در هوشیار شدن است یعنی خود شخص نمیتواند توسط محرکها هوشیاری اش را بدست آورد.
البته علامتهای دیگری هم هستند که از میان آن‌ها میتوان به نبود خود آگاهی، فقدان چرخه خواب و بیداری، نداشتن حرکت هدفمند و نداشتن کنترل بر روی تنفس اشاره کرد.
کما به علت صدمه دیدن مغز بوجود میآید.
محققان آمریکایی دریافته اند بوسیله مقدار قند مصرف شده توسط مغز میتوان طی یکسال آتیه بطور مستقیم سطح هوشیاری فرد و احتمال بیداری وی از کما را پیشگویی کرد.
پژوهشگران کالج کورنل برای گزینش اینکه آیا فرد بیمار از کما بیرون خواهد آمد یا نه، آزمایش جدیدی را بوسیله استفاده از توموگرافی تابش پوزیترون (PET) برای سنجش سطوح گلوکز درون مغز انجام داده اند مشاهده عزیزانی که به کما رفته اند، بسیار ناراحت کنندست. ولی کار زیادی بجز انتظار نمی‌توان انجام داد.
مشکل بزرگ اینجاس که طبیبان بسختی توانایی دارند بین بیماران بیدار بدون جواب که چشمانشان باز بوده ولی بدنشان بطور فیزیکی عکس العمل نشان نمی‌دهد، و آندسته آنهایی که از هوشیاری دست کم برخوردار بوده و گهگاهی به محرکها جواب می‌دهند، تشخیص قائل شوند.
دسته دوم بیشتر ممکن است که هوشیاری خود را بدست بیاورند.
محققان امیدوارند بتوانند با تحقیق جدید خود، بیمارانی را که ممکن است از حالت بدون جواب خارج شده و بیدار شوند شناسایی کنند.
آن‌ها از آزمایش توموگرافی تابش پوزیترون برای سنجش سوخت و ساز مغز در ۱۳۱ فرد در حال کما استفاده کردند، زیرا برخلاف سنجش‌های رفتاری، این تست تحت تاثیر تعصب تفسیری قرار ندارد.
این اسکن‌ها، شواهد عینی از رویدادهای درون مغز فرد بیمار ارائه میکنند و تجهیزات آن در اغلب بیمارستان‌ها وجود دارد.
طبق گفته پژوهشگران، بررسی سوخت و ساز گلوکز در نیمکره کم‌تر صدمه دیده بیرونی، نشانگر بهتری از هوشیاری نسبت به کل فعالیت مغز می‌تواند باشد.
این شیوه به نمایش دقت ۹۴ درصد پرداخته و بدرستی هشت مورد از ده بیداری را در بیماران گرفتار سندروم بیداری بدون جواب پیشگویی کرد.
قبل از این، طبیبان متخصص فقط از نرخ کامیابی ۶۰ درصدی برای گزینش بازیابی فرد بیمار از کما برخوردار بودند.
به بیان محققان، این یافته‌ها به ارائه نشانگرهای واضح و دقیق از هوشیاری می‌پردازند و هم چنین میتوان آن‌ها را به سادگی در این مورد اجرا کرد.
گرچه، به آزمایشات بیشتر برای تائید این یافته‌ها در آتیه نیاز است.
این پژوهش در گاهنامه Current Biology انتشار یافته است.