آزمایش راهکاری جدید برای علاج بیماران قطع نخاعی
محققان با بکارگیری تراشه‌های درون-کاشت ( ایمپلنت ) در مغز دو میمون فلج، به این حیوانات امکان دادند تا حرکت پاهای خود را کنترل نمایند و راه بروند.
پژوهندگان دانشگاه پلی تکنیک فدرال در لوزان، سوئیس، با انجام دو عمل جراحی، تراشه هایی را در مغز دو میمون ماکاک فلج به عقیده و یکی از این دو حیوان بعد از ۶ روز و دیگری ظرف ۲ هفته قدرت حرکت پاهای خود را بدست آورد. این عمل سبب ازدیاد امید به مداوا بیماران قطع نخاع ی شده است.
اعضای این دسته پژوهشی در توضیح روش خود گفته اند که دو تراشه کامپیوتری به صورت رابط بین مغز و نخاع عمل میکنند.
نقش این دو تراشه مهیا کردن امکان مبادله نشانه‌های عصبی بین مغز و نخاع دو حیوان است.
راهکاری برای علاج بیماران قطع نخاع
رابطه مابین دو تراشه از مسیر یک کامپیوتر صورت میگیرد و به نشانه‌های ارسالی از مغز امکان میدهد تا با «جهش» از فراز محل قطع نخاع، کنترل مغز بر اعصاب حرکت دهنده عضلات پا را بار دیگه برقرار سازد.
بدین گونه، فرمان ارسالی از مغز بار دیگه از مسیر نخاع، اعصاب هدایت کننده عضلات پا را تحریک کرده و این ماهیچه‌ها را به حرکت وا می‌دارد.
گرگوار کورتین، استاد مهندسی اعصاب در پلی تکنیک لوزان، گفته است که «راز اساسی این شیوه در این است که ما عضلات مورد نظر حیوان را به طوری تحریک می‌کنیم تا قادر باشد پاهایش را به حرکت در آورد»
امید در بیماران قطع نخاعی
این دسته پژوهشی در گذشته هم روش مشابهی را بروی موش انجام داده بود.
در آن تحقیقات، موش‌های فلج قادر شدند حرکت کنند و حتی از پله بالا بروند.
در زمینه آدم هم، از الکترودها و درون کاشت‌ها برای بازگرداندن قدرت حرکت به دست و پا استفاده شده ولی تفاوت روش دسته سوئیسی با شیوه‌های دیگر در این است که برای نخستین بار، این مغز میمون است که کنترل کامل ماهیچه‌ها را در اختیار میگیرد.
و البته به شکل «بی سیم (وای فای)»
فلج اندام‌ها غالبا نتیجه حوادث ی است که به قطع نخاع منتج میشود و رابطه مابین مغز و دیگر اندام‌ها را قطع میکند.
محل قطع نخاع میزان «فلجی» فرد بیمار را گزینش میکند و هرچه این محل بالاتر باشد، میزان فلجی بیش‌تر است.
قطعی میانه نخاع بطور معمول سبب فلج پاها و قطعی نخاع در نقطه‌ای بالاتر سبب فلج دست و پا میشود.
در شیوه جدید، دو تراشه رابط بکار میرود که شامل یک حسگر برای ارسال نشانه‌های مغزی و یک محرک عصبی در نخاع است.
این دو تراشه در دو سوی محل قطع نخاع نصب میشود و عملا به صورت پلی برای بین دو سمت عمل میکنند.
ماکت مغز میمون و محل نصب تراشه
درون کاشت اول به میزان یک سکه با قطر حدود دو سانتیمتر است که روی غشاء حرکتی مغز قرار میگیرد و این همان محل تصمیم گیری مغز در زمینه راه رفتن است.
این درون کاشت نشانه‌های ارسالی شامل فرمان راه رفتن را اخذ و ارسال میکند.
گرچه احتمال دارد فردی گرفتار قطع نخاع باشد، ولی مغز او همچنان به راه رفتن و صدور دستور حرکت «فکر میکند» و دستور راه رفتن را میدهد.
در افراد تندرست، این نشانه‌ها مغزی با عبور از نخاع، به اعصاب محرکه عضلات پا می‌رسد و پاها را به حرکت وا می‌دارد.
در شیوه درمانی جدید، این نشانه‌های به صورت بی سیم به یک کامپیوتر ارسال میشود و کامپیوتر با تبدیل آنها به نشانه‌های کامپیوتری، آنها را برای تراشه دوم می‌فرستد.
درون کاشت، یا همان تراشه نخاعی، براساس دستور دریافتی، با ارسال چند پالس برقی، عصب مورد نظر را وادار میکند تا عضلات پا را منقبض کرده و سبب حرکت شود.
به بیان دسته تحقیقاتی ناظر در دانشگاه بوردو، میمون‌های درمان شده قادر بودند کمابیش بی درنگ بعد از تحریک تراشه مورد نظر راه بروند بی آن که به آموزش خاص یا درمان فیزیوتراپی نیاز داشته باشند.
با این وجود، آنها گفته اند که کاربرد این شیوه در آدم به «تفکر» زیادتری نیاز دارد.