تاثیر رابطه‌های گروهی اجتماعی در کموتراپی
اثر مثبت تعامل اجتماعی بر چگونگی زندگی بر کسی پوشیده نیست، بطوریکه در حوزه سلامت نیز میتواند بر شانس یک فرد برای گذراندن مناسب‌تر مرحله کموتراپی اثر مثبت داشته باشد.
با اینکه سرطان همچنان بعنوان یکی از علل و دلایل اساسی مرگ در کل دنیا بحساب میآید نرخ نجات از این اختلال نیز در سالهای اخیر خیلی بالا رفته است.
با وجود این اطلاعات اندکی در زمینه تعامل اجتماعی و احتمال اثرگذاری آن بر درمان‌های متداول سرطان مانند کموتراپی وجود دارد.
به همین سبب پژوهشگران مرکز پژوهشی ملی ژنوم آدم با همکاری دانشگاه آکسفورد انگلستان (NHGRI) آزمایشی را تدارک دیدند تا اثر تعامل اجتماعی در طی دوره کموتراپی را بر نرخ بقای بیماران بررسی کنند. سؤال این بود که آیا شانس زنده ماندن پنج ساله بیماران، تحت اثر تعامل با اشخاصی بود که خودشان هم تحت کموتراپی و زنده مانده بودند؟
اثرات رابطه‌های گروهی اجتماعی در طی دوره کموتراپی
آن‌ها سوابق پزشکی ۴۶۹۱ مریض گرفتار و مبتلا به سرطان را که تحت کموتراپی بودند، بطور میانگین ۶۰ سال داشتند و ۴۴ درصدشان مرد بودند بررسی و مقدار گیری کردند.
پژوهشگران که به وارسی «حضور همزمان در بخش شیمی درمانی» علاقه داشتند شبکه‌ای از بیماران تشکیل دادند که می‌توانستند در این قسمت باهم زندگی کنند و تمام زمانی را که می‌توانستند در رابطه با هم وقت بگذرانند دراختیارشان به عقیده.
آن‌ها برای گزینش نفوذ اجتماعی به «حضور همزمان همسایه بسیار نزدیک» وزن دادند و ضمنا نرخ مرگ و میر پنج ساله آن‌ها را نیز لحاظ کردند.
این مطالعه روشن کرد که رابطه داشتن با بیمارانی که دستکم برای پنج سال بعد از تکمیل شدن مرحله درمان از سرطان نجات یافته بودند نرخ بقا را در همگان دیگر افزایش داد.
در برابر، برقرار نمودن رابطه با افرادی که احتمال پایین‌تر داشت که در کمترین حالت پنج سال زنده بمانند شانس بقای بیماران را پایین آورد.
به عبارت دقیق‌تر وقتی بیماران سرطانی با اشخاصی وقت می‌گذراندند که هنوز پنج سال از نجات یافتنشان نگذشته بود احتمال مردن در پنج سال ابتدایی بعد از آغاز درمان با کموتراپی به ۷۲ درصد می‌رسید.
این درحالی است که برقرای رابطه با بیمارانی که در کمترین حالت پنج سال بعد از درمان زنده مانده بودند سبب کاهش مرگ و میر آن‌ها تا ۶۸ درصد شد.
محققان این یافته‌ها را با شانس بقای یک مریض گرفتار و مبتلا به سرطان در حالت انزوا سنجش کردند و به این جمع بندی رسیدند که تعامل اجتماعی میتواند دو درصد شانس زنده ماندن را بالا ببرد.
به بیان آن‌ها ممکن است این رقم، بزرگ به نظر نرسد ولی واقعاً اساسی و مهم و حیاتی است.
چنانچه شما ۵۰۰۰ فرد بیمار را در ۹ سال مدنظر بگیرند، همین دو درصد میتواند به نجات جان ۱۰۰ نفر بینجامد.
نکته اساسی در اینجا جواب بدن آدم به اضطراب و نگرانی است که باعث تشکیل هورمون آدرنالین میشود و رابطه‌های گروهی اجتماعی سطح آن را منظم میکند.